Trouwens, nu we het hier toch over evenwicht hebben: vind
het maar eens!
Dat moment waarop de ene kracht de andere perfect in balans
houdt. Die geruisloze milliseconde of millimeter, de windstilte waarbij het
getrek, het geduw, even gaat liggen.
Het gekibbel, tussen krachten dus. Bijvoorbeeld het eeuwige
trek-en duwwerk tussen verlangen en mogelijkheid. Soms overgoten met
bedwelmende alcohol, bv die der Plicht, soms zo gesmoord en naar de achtergrond
verdwijnend, naar waar het minder prikkelt en minder opvalt.
Tussen blijven of weggaan, opstaan of blijven liggen. Iets
zeggen of je bek houden. Ja of nee.
Evenwicht: een momentane koorddans boven een kloof waarbij
je even niet valt, een tijdelijk verstomde sumo-worsteling waarbij de dikke
Aziaten hun zweterige lijven uit elkaar trekken en even in vervoering naar de
lucht boven hen kijken.
Tenzij dus alcohol. Maar geen slecht woord over de alcohol.
Misschien moeten we het begrip Evenwicht loslaten en
vervangen tot Een Min of Meer Comfortabele Zone. Nu eens naar links uiteraard,
nu eens naar rechts uiteraard, maar nooit zo ver dat je keihard op je gezicht
gaat, en als je dan toch eens op je gezicht gaat, nooit zo diep dat je niet
meer kan recht krabbelen.
Enkele van de krachten in druk gevecht hier, een gevecht dat
me nog al eens van mijn koorden durft blazen: Ach Ja en Hell No.
Ach Ja zegt dat het allemaal wel nog meevalt, leg je erbij
neer, dat is hier Latijns-Amerika, je hebt hier geen bal onder controle en als de
aarde gaat beven, zijn stipte busverbindingen net zo nuttig als kauwgum bij een
bosbrand.
En bovendien heeft iedereen nog eens zijn eigen waarheid. En
kijk ze eens lachen. Mensen zijn hier gelukkiger dan in België, dat weet je
toch?
Dus, bek houden en lama's kijken (wat zijn ze grappig) en
een beetje je best doen.
Zo spaar je ook je rug een beetje, wat nooit kwaad kan, dat
wist Atlas al.
En (weigeren te) aanvaarden dat irritant veel kinderen
tegelijk op mijn rug willen klimmen, dat de 4-jarige Raymi me in het gezicht
heeft gespuwd, dat het heiligenbeeld van de Maagd Maria meer kost dan een
lagere school, dat we geen geld hebben om de zonderlinge Cusi een begeleiding
op maat te geven, dat auto's soms moordlustig en mannen soms hardhandig zijn,
dat er een stokoude man elke avond tot diep in de nacht in een portaal (het
lijkt verdomme enkel aan mij) beverig om geld en eten, wel ja, smeekt, en ik hem al
enkele keren pannenkoeken in een doggy bag gegeven heb, maar ook al enkele malen
heel kordaat “NO” gezegd heb, daarbij mijn fucking wijsvinger en duim tegen
elkaar tot een gedecideerde cirkel naar beneden drukkend, ter beklemtoning van
deze NEE, en ik dan even in de bijzondere emotie terecht kom waarbij ik zowel trots
op mezelf ben als van mezelf moet walgen en dat ik om dit allemaal te
vermijden soms aan de andere kant van de straat ga lopen.
Minzaam of kwaad? En wat met het evenwicht?
Ach ja. Of
Hell no?
Ach ja. Maar het is zeker niet het antwoord op deze vraag.
In het beste geval een antwoord op het onmogelijke antwoord op deze vraag.
PS: de meeste lama's zijn wel echt grappig
PS: Het prachtige, zij het niet meteen unaniem rooskleurige boek Reis naar het Einde van de Nacht van
Céline speelt mee bij deze beschouwingen
PS: Jipee-ka-ja-jee
small.jpg)
