Op het strand enzo

Vandaag heb ik de negende aflevering van Narcos gezien. Pablo Escobar bouwt hierin zijn eigen gevangenis om van daaruit heel Colombia naar de knoppen te helpen en ontiegelijk veel families kapot te maken. 

De makers van deze serie vroegen aan een vriend uit Bogota of ze zijn antieke camionette mochten huren als decorstuk en boden hem hiervoor een waanzinnig bedrag, maar hij sloeg dit aanbod af. Een camionette voor het romantiseren/commercialiseren van een drugsoorlog die het land verscheurde (en blijft verscheuren) omdat rijke yuppies in het westen zo nodig coke willen snuiven? Er waren andere dingen om de wereld te tonen. En ook al is zijn camionette divino, in een serie over la Mierda Colombiana wordt alles lelijk, wordt alles verdacht. 

Vandaag het ik ook het stand van Tumaco gezien, tijdens het lopen. Op een gegeven moment dook vanuit de duinen een jongeman met een geweer op, volgens mij een soldaat of een politieagent, maar het kan ook een paramilitair geweest zijn, want de FARC- guerrilla's (volg je nog?) zwaaien hier de plak, Tumaco is een eiland dat strategisch belangrijk is voor de coke-business en daarom een strijdtoneel wordt voor de voorgenoemde stakeholders. 

Hij zei me dat ik moest terugkeren. 

Toen pas merkte ik dat ik door een soort van mini barricade was gejogd. En ofschoon ik er het fijne uiteraard niet van begreep (het strand vóór de barricade was identiek aan het strand na de barricade) vatte ik wel dat ik me zo ergens op de absurde grens tussen een go- en een no-go zone bevond. Op het strand. 

En omdat ik geneigd ben knapen met een machinegeweren op stranden te gehoorzamen, knikte ik vriendelijk en liep terug richting de rotsen. 

Vandaag heb ik op dat strand ook nog een meeuw-achtige vogel gezien, gevangen in olie. Een aanslag enkele maanden geleden op een pijpleiding zorgde ervoor dat ze als een sfinx in het zand stak. 

Wat verder stond een voorovergebogen vrouw die met een stok een groot hart tekende in het half-natte zand en in dat hart schreef "Ik hou heel veel van je, mijn dochter".

En hoewel de opkomende zee het uitgeslepen hart snel weer zal wegwissen, was dat misschien wel het belangrijkste van wat ik allemaal zag vandaag.

Met alle respect voor de meeuwachtige vogel.