De afgelopen 2 weken
Heb ik kerstman/Papa Noel gespeeld voor een 20-tal vijfjarigen die afstuderen van de Jardin San Gabriel, alsook voor hun ouders, die stevig bleven wegkieken. Ze waren zo trots en de stemmig was zo vrolijk dat ik besloot aan niemand te communiceren dat ik amper kon ademen door de minuscule ooggaten, dat ik zweette als een otter, dat ik plekken begon te krijgen op onbetamelijke plaatsen en dat een pasgeboren Jezus dit nooit zo gewild kon hebben.
Gesteld dat ik al kon communiceren, want, zoals gezegd, ik beschikte enkel over ooggaten.
Dus zwaaide ik wat weg en beschouwde het als een ervaring.
Besefte ik achteraf, bij het kijken naar de foto's, dat er 3 groepen kinderen hadden deelgenomen aan het afzwaai-kerstfeest:
- Groep A: Zij die in hun alledaagse outfit, sjofel en vuil, gekleed zoals altijd (op school, op straat, in bed,..) al vanaf het prille begin van de hyperactieve partij waren, rondhossend en graaiend naar koekjes en ballonnen, dezelfde dagelijkse ratrace met geld noch energie voor enige chique of protocol
- Groep B: Zij die opgemaakt als Habsburgse schonen wat later, fashionably late, kwamen, met gehuurde kleren, krullen en make up, gestyled door trotse moeders, net geen traan wegpinkend, want de dochter kreeg haar diploma uitgereikt, was de dure, eenmalige investering helemaal waard
-Groep C: Zij die hun uiterste best hadden gedaan om met beperkte middelen toch een zo chique mogelijk resultaat neer te zetten, met geïmproviseerde forentrucjes, een wit omslagdoekje hier, een vlechtje of wat treurige schmink daar. Het mocht moeite kosten - hun kind studeerde af, dat was wat, dat is wat-, maar geen geld, want dat was er niet. Te trots om zich bij groep A neer te leggen, maar onmogelijk tot groep B behorend. Een moedige, verbeten tussenzone, eenzaam ook, de tanden op elkaar, proberen te herinneren dat het goed is om ze dagelijks te poetsen, dat het de investering waard is, het laat je beter lachen met mopjes van een kerstman.
Mocht ik gemakkelijk tranen laten, ik zou ze laten om groep C. Maar ze zouden niet eenduidig zijn, ze zouden ook een glimlach bevatten. Ofzo. Zoiets.
Ben ik met Rocio voor haar verjaardag schoenen gaan kopen op de lokale santenmarkt. Omdat ze de verkoopster ontroerde gaf die haar 1 paar roze extra gratis. Rocio woont samen met haar ouders en 4 broers en zussen in het blauwe huisje naast de school, het hutje dat we enkele jaren geleden bijeengetimmerd hebben, soms een tikkeltje bric-a-brac, want van huizen bouwen hadden we niet teveel kaas gegeten. Maar kijk, het staat er nog, en doet dus dienst voor een ganse familie, die wegens financiële mierda nergens anders terecht kon. Het moet vernederend zijn, om bij de gratie van de directie in een school te wonen, en andere kinderen vanuit je sleutelgat in je tuin zien spelen en te beseffen dat het je tuin niet is, ja, dat moet vernederend zijn.
"al die kinderen" zei O' Hare
"en die zullen wel allemaal naar waardigheid verlangen" zei Billy Pilgrim
"dat zal wel" zei O' Hare (Uit: De Kinderkruistocht- Kurt Vonnegut)
Zorgden we ervoor dat Helping Hands Cusco, via Helping Hands België (een feitelijke organisatie die voorlopig enkel bestaat uit mezelf, maar geïnteresseerden mogen hun CV sturen), vanaf heden in België giften fiscaal aftrekbaar kan laten maken via Via Don Bosco vzw (Leopold II laan 195, 1080 Brussel) en dit via hun rekeningnummer BE84 4358 0341 0159 met vermelding "5265 Cusco School San Gabriel". Het moet van het Ardennenoffensief geleden zijn dat er nog zo'n internationaal succes behaald werd.
Kan ik voor het eerst in 2 maanden een volwaardig balletje trappen, elke donderdag op een synthetisch voetbalveld met een verwelkomende Fransoos en een bende heethoofdige "beter niet deelnemen dan verliezen" Peruvianen. Aangezien de taferelen zich afspelen op 3500 meter hoog, zal ik de eerste maand nog wat moeten oefenen op het happen naar adem. Dat en het niet persoonlijk opvatten als een Peruviaanse ploegmaat me op scheldwoorden trakteert na een overmoedige kamikaze-solo.
Las ik gisteren, alsof de duivel ermee gemoeid was (en dat was hij in zekere zin ook) knal op het centrale plein van Cuzco, in een boek het volgende:
"Voordat Francisco Pizarro de Inca Atahualpa gewurgd en het hoofd afgehakt had, ontfutselde hij hem een losgeld dat bestond uit gouden en zilveren draagbaren...' Toen ging hij op de stad Cuzco af. Zijn soldaten dachten dat ze de stad der Caesaren binnenkwamen, zo oogverblindend was de hoofdstad van het Inca-rijk, maar ze aarzelden niet lang eer ze de zonnentempel gingen plunderen: 'Duwend en vechtend en terwijl ieder probeerde voor zichzelf het leeuwendeel van de schat te pakken te krijgen, vertrapten de soldaten in hun maliënkolders de sieraden en de beelden, schopten tegen de gouden gebruiksvoorwerpen of sloegen er met hamers op om ze een gemakkelijker hanteerbaar formaat te geven...Ze gooiden de hele schat die in de tempel lag in de smeltkroes om er staven van te maken: de platen die aan de muren gehangen hadden, het verbijsterde smeedwerk van bomen, vogels en andere dingen uit de tuin."
Soms kan een plein je een opdoffer verkopen.
En nog vele andere dingen.
Vermits het zondag was, had ik een vrije dag.
En vermits ik al eens graag een frisse neus haal, zeker nu ik veel van mijn laatste tijd achter een computer slijt om plannen te schrijven met oog (hoop) op het verbeteren van een schooltje hier aan de overkant van het dal van de stad die ook de Navel van de Wereld genoemd wordt (Cusco), en woorden alleen niet genoeg zijn, ging ik daarnet ook daadwerkelijk een frisse neus halen op de berg hierachter, waar een standbeeld van Christus staat, vlak bij een heilige site van de Inca's, Saqsayhuaman (je kan het onthouden door aan een sexy woman te denken).
Zo gaat dat.
Vermits m'n neus al aardig rood (verbrand) was en dit een teer punt is voor m'n zelfwaardegevoel en de zon weer genadeloos brandde en een verwittigd man er twee waard is, smeerde ik alvorens te vertrekken naar de Christus een flinke laag blinkende factor 50 op/ rond de middelste regionen van m'n gezicht.
Vermits ik vooraf diep vanbinnen wel wist dat het zou gaan regenen, het was namelijk regenseizoen (de naam zegt het zelf), en ik vooraf de dreigende wolken wel zag hangen, maar omdat het niet zo moeilijk was deze te negeren omdat dat dat m'n wereldbeeld beter uitkwam, negeerde ik ze.
Zo gaat dat.
Vermits het net toen ik boven aan de Christus kwam niet alleen begon te regenen, maar ook te hagelen en ik enkel een belachelijk pulletje aanhad en me aldus genoodzaakt zag om in kleuterhouding onder een schrale struik, die 1/4 van de regen en hagelballen tegenhield, te schuilen, lachte ik eerst als een boer met kiespijn.
Maar vermits ik me toen herinnerde wat enkele Peruvianen me hadden gezegd: dat het regenseizoen dit jaar niet alleen een dikke farce, maar ook een regelrechte ramp was, dat het niet genoeg regende, slechts een uur of 2 ofzo, op een goede dag, en dat dat betekende dat de gewassen niet groeiden en dat de prijzen stegen, dat er volgend jaar meer armoede, zelfs hongersnood, ging komen, vermits ik me dat dus tussen de donder, kiespijn, regen en hagel, vanonder mijn zielige struik herinnerde, verdween de kiespijn, en liep ik met een oprechte grijns en wat gefluit terug, plets plets plets, door de plassen naar beneden, terug naar m'n appartementje, want ik had ook plots goesting gekregen om wat te schrijven.
Zo gaat dat.
Vermits ik het doorgaans neig vind in Latijns-Amerika, neiger dan bv. alleen op een studio in Leuven, en ik 3 jaar geleden op een sympathiek project stootte hier in Cusco, waarbij ik het neige gevoel kreeg dat ik van tel kon zijn, en dat egoïsme en altruïsme perfect samen kunnen gaan, net zoals bv. Nutella en schijfjes banaan, en vermits ik nog niet echt kinderen te voeden, een echtgenoot te beminnen of een huis af te betalen heb, bevind ik me terug hier in Cusco, in de hoop een steentje te produceren dat tegelijk ook iets kan bijdragen.
Vermits ik Europeaan en gevoelig ben, en van Bill Clinton geleerd heb dat werk en privé best gescheiden blijven, besloot ik nogal snel om een eigen appartement te huren, aan de andere kant van de stad, in San Blas.
Zo gaat dat.
Vermits de kinderen van de kleuterschool uit arme families komen en (hierdoor) een hoog percentage van hen affectieve en-of gedragsproblemen, slechte tanden en ouders zonder geld heeft, is het inschrijvingsgeld zo goed als gratis, stormen ze vaak in een gigantische groepsknuffel op je af, boksen/stampen/pitsen ze soms andere kinderen, en mij ook soms, zijn ze blij als je ze in de lucht te zwiert en zegt dat ze Spiderman of (laat nog) een vlinder zijn, en heeft enfant terrible Raymi me al in m'n gezicht gespuwd.
Maar vermits niet alle problemen kunnen worden opgelost, there's a crack in everything, en Raymi zelf thuis regelmatig afgerost wordt, en als je hem als de koning te rijk behandelt, hij een schitterend baasje blijkt, en er zelden iets groeit in bittere aarde, zijn we ondertussen terug vrienden.
Zo gaat dat.
Vermits mijn ouders 28 jaar geleden een laatste kind kochten, en ik sinds de zomer dat we samen stiekem een sigaretje gingen roken in de tuin het enorm goed met hem weet te treffen, en vermits hij hoe dan ook toch in Peru moest zijn voor een artistiek klimaat project in Lima, besloot m'n bloedeigen broer, Jozef, me een weekje te verheugen met een bezoek, hetgeen een bron van vreugde was. Vermits Cusco in het midden van de Heilige Vallei van de Inca's ligt en vermits we allebei liever op een brommer dan een bus zitten, dit wegens het voelen van wind op het voorhoofd, huurden we ook daadwerkelijk een brommer en voelden we ons Easy Riders.
Vermits we enerzijds onze verantwoordelijkheid wilden nemen maar anderzijds ook broers blijven, begonnen we pas de tweede dag een piepbeetje ruzie te maken en te racen.
Zo gaat dat.
Vermits ik dezer dagen het geniale boek Slaughterhouse 5 van Kurt Vonnegut aan het (her)lezen ben, en vermits de man hierin heel vaak de zin "zo gaat dat" schrijft, meer bepaald telkens iemand de pijp uitgaat, en vermits het me daarnet bij het naar beneden komen van de Christus in de regen een goed idee leek om dit ook te gebruiken, en vermits de Wet van Oorzaak en Gevolg toch wel een kanjer van een wet is en dat dit wel eens expliciet vermeld mag worden, besloot ik elke alinea met Zo Gaat Dat af te sluiten.
Zo gaat dat.
