Volkorenbrood

Toen ik 10 was en na de zomer in het 6de leerjaar bij juf Annemie belandde, moesten we op 1 september vertellen over onze vakantie. Een meisje, haar naam is me met de jaren ontglipt, vertelde over haar vakantie op Cuba. Ze zei dat het er bijna altijd zonnig was geweest, maar ook af en toe had geregend, maar dat dat niet erg was, je kon nog altijd alles doen want het was daar warme regen. 

Warme regen. Ik hoorde het aan met grote ogen. Had het niet meer. Warme. Regen. Het klonk als een droom, een onmogelijkheid die waar kon worden, maar dus enkel op Cuba. Ik was meteen stikjaloers, zag mezelf al zwemmen in de warme regens van tropische landen en wou dat ik ook over een vakantie kon vertellen met warme regen, maar in Frankrijk noch Kessel-Lo had het die zomer warm geregend.

(ondertussen, terwijl ik dit neerschrijf, maakt mijn hart af en toe een sprongetje, dit aangezien er buiten lui vuurwerk zijn beginnen af te knallen, waarschijnlijk ter ere van één of andere louche Ecuadoriaanse heilige) 

Het is vreemd hoe ons geheugen werkt. Welke gaatjes blijven? Welke gaan weg? Welke openen zich plots? In welke gaatjes kan je duiken, jezelf even verliezen in een (on)mogelijke wereld?

Vandaag, toen ik door de regen fietste, herinnerde ik ineens de magische warme regen van het meisje op de eerste schooldag van het 6de leerjaar. Dat gebeurde toen ik besefte dat de regen waarin ik aan het fietsen was, eigenlijk nog best meeviel qua temperatuur. 

De regen was warm (en dus een tikkeltje magisch) en de bergen steil en hierdoor werd het onderscheid, de grens tussen het vocht van mijn zwetende lichaam en de regen opgeheven. Met andere woorden: ik wist niet meer wat van mij was en wat uit de lucht op mij was komen vallen. De grens was vervaagd, verdampt. 

Grenzen oversteken of grenzen die vanzelf oplossen. Het lijkt te doen vermoeden dat grenzen misschien niet altijd grenzen hoeven te zijn. Dat je ze soms, misschien, ook wat naast je kan neerleggen. 

I wanna walk up the side op the mountain

I wanna walk down the other side of the mountain

I wanna swim in the river and lie in the sun 

I wanna try to be nice to everyone.

Grandaddy zong toevallig (of niet toevallig, maar volgens mijn persoonlijke geloofsovertuigingen eerder wel toevallig) dit liedje in mijn koptelefoon terwijl ik deze dingen fietsend zowat zat te overpeinzen. 

Al stootte ik na 100 kilometer wel op mijn grens. 
Of beter gezegd: ik besloot me bij de grens van het gezond verstand en de uitputting neer te leggen. Want het idee om vanuit het hooggelegen Banos naar het Amazonistische (woord zelf verzonnen) Puyo te fietsen en terug (2x 61 kilometer) was eigenlijk te geschift voor woorden. Het was eigenlijk van God los. Maar omdat ik op dit continent vooralsnog niet te veel impulsieve onbesuisdheden had ondernomen, wilde ik deze ochtend, de extra rode bloedcellen vanuit Quito indachtig, deze handschoen opnemen. En het tragische was, het tragische is: ik was er deze ochtend, in de warme regen, echt van overtuigd dat ik in mijn louche en veel te steile expeditie zou slagen. 

Maar toen ik na 100 kilometer lichtjes begon te zwalpen en op het punt stond vreemde beestjes te beginnen zien, gaf tenslotte ook mijn trotse koppigheid de pijp aan Maarten en hield ik een pick-up aan, een rit waarvoor de sympathiek eigenaar me 30 minuten later in het zak zette maar wat donderde het. 100 is ook mooi. 

Verder heb ik de afgelopen 24 uur:

- Een frisse Amerikaanse knar van 74 ontmoet aan de uitgang van de thermale baden hier wat verder, die sinds 7 jaar het reizen met de rugzak ontdekt heeft, iets wat voor de val van het Ijzeren Gordijn niet mogelijk was, for Christ' sake

- Ontbeten met een Fransman die me liet weten dat meisjes uit Parijs geen katjes zijn om zonder handschoenen aan te pakken. 

- Overwogen om mijn rugzak te naaien (het hengsel, of hoe noem je zo'n ding, is kapot)

- Een sudoku van niveau 11 die naar zijn einde toe liep alsnog weten te verprutsen, en overwogen om hiertoe tip-ex te kopen om van voor af aan te kunnen herbeginnen.

- Mijn eerste volkorenbrood van Latijns-Amerika gegeten, al bezit ik niet de ambitie dat dit gegeven iemand ook maar een lor zou moeten kunnen schelen. 

- Beseft dat het lummelen stilaan voorbij is en dat ik over een week aan de slag ga, en wil gaan, in Peru.