En vermits ik al eens graag een frisse neus haal, zeker nu ik veel van mijn laatste tijd achter een computer slijt om plannen te schrijven met oog (hoop) op het verbeteren van een schooltje hier aan de overkant van het dal van de stad die ook de Navel van de Wereld genoemd wordt (Cusco), en woorden alleen niet genoeg zijn, ging ik daarnet ook daadwerkelijk een frisse neus halen op de berg hierachter, waar een standbeeld van Christus staat, vlak bij een heilige site van de Inca's, Saqsayhuaman (je kan het onthouden door aan een sexy woman te denken).
Zo gaat dat.
Vermits m'n neus al aardig rood (verbrand) was en dit een teer punt is voor m'n zelfwaardegevoel en de zon weer genadeloos brandde en een verwittigd man er twee waard is, smeerde ik alvorens te vertrekken naar de Christus een flinke laag blinkende factor 50 op/ rond de middelste regionen van m'n gezicht.
Vermits ik vooraf diep vanbinnen wel wist dat het zou gaan regenen, het was namelijk regenseizoen (de naam zegt het zelf), en ik vooraf de dreigende wolken wel zag hangen, maar omdat het niet zo moeilijk was deze te negeren omdat dat dat m'n wereldbeeld beter uitkwam, negeerde ik ze.
Zo gaat dat.
Vermits het net toen ik boven aan de Christus kwam niet alleen begon te regenen, maar ook te hagelen en ik enkel een belachelijk pulletje aanhad en me aldus genoodzaakt zag om in kleuterhouding onder een schrale struik, die 1/4 van de regen en hagelballen tegenhield, te schuilen, lachte ik eerst als een boer met kiespijn.
Maar vermits ik me toen herinnerde wat enkele Peruvianen me hadden gezegd: dat het regenseizoen dit jaar niet alleen een dikke farce, maar ook een regelrechte ramp was, dat het niet genoeg regende, slechts een uur of 2 ofzo, op een goede dag, en dat dat betekende dat de gewassen niet groeiden en dat de prijzen stegen, dat er volgend jaar meer armoede, zelfs hongersnood, ging komen, vermits ik me dat dus tussen de donder, kiespijn, regen en hagel, vanonder mijn zielige struik herinnerde, verdween de kiespijn, en liep ik met een oprechte grijns en wat gefluit terug, plets plets plets, door de plassen naar beneden, terug naar m'n appartementje, want ik had ook plots goesting gekregen om wat te schrijven.
Zo gaat dat.
Vermits ik het doorgaans neig vind in Latijns-Amerika, neiger dan bv. alleen op een studio in Leuven, en ik 3 jaar geleden op een sympathiek project stootte hier in Cusco, waarbij ik het neige gevoel kreeg dat ik van tel kon zijn, en dat egoïsme en altruïsme perfect samen kunnen gaan, net zoals bv. Nutella en schijfjes banaan, en vermits ik nog niet echt kinderen te voeden, een echtgenoot te beminnen of een huis af te betalen heb, bevind ik me terug hier in Cusco, in de hoop een steentje te produceren dat tegelijk ook iets kan bijdragen.
Vermits ik Europeaan en gevoelig ben, en van Bill Clinton geleerd heb dat werk en privé best gescheiden blijven, besloot ik nogal snel om een eigen appartement te huren, aan de andere kant van de stad, in San Blas.
Zo gaat dat.
Vermits de kinderen van de kleuterschool uit arme families komen en (hierdoor) een hoog percentage van hen affectieve en-of gedragsproblemen, slechte tanden en ouders zonder geld heeft, is het inschrijvingsgeld zo goed als gratis, stormen ze vaak in een gigantische groepsknuffel op je af, boksen/stampen/pitsen ze soms andere kinderen, en mij ook soms, zijn ze blij als je ze in de lucht te zwiert en zegt dat ze Spiderman of (laat nog) een vlinder zijn, en heeft enfant terrible Raymi me al in m'n gezicht gespuwd.
Maar vermits niet alle problemen kunnen worden opgelost, there's a crack in everything, en Raymi zelf thuis regelmatig afgerost wordt, en als je hem als de koning te rijk behandelt, hij een schitterend baasje blijkt, en er zelden iets groeit in bittere aarde, zijn we ondertussen terug vrienden.
Zo gaat dat.
Vermits mijn ouders 28 jaar geleden een laatste kind kochten, en ik sinds de zomer dat we samen stiekem een sigaretje gingen roken in de tuin het enorm goed met hem weet te treffen, en vermits hij hoe dan ook toch in Peru moest zijn voor een artistiek klimaat project in Lima, besloot m'n bloedeigen broer, Jozef, me een weekje te verheugen met een bezoek, hetgeen een bron van vreugde was. Vermits Cusco in het midden van de Heilige Vallei van de Inca's ligt en vermits we allebei liever op een brommer dan een bus zitten, dit wegens het voelen van wind op het voorhoofd, huurden we ook daadwerkelijk een brommer en voelden we ons Easy Riders.
Vermits we enerzijds onze verantwoordelijkheid wilden nemen maar anderzijds ook broers blijven, begonnen we pas de tweede dag een piepbeetje ruzie te maken en te racen.
Zo gaat dat.
Vermits ik dezer dagen het geniale boek Slaughterhouse 5 van Kurt Vonnegut aan het (her)lezen ben, en vermits de man hierin heel vaak de zin "zo gaat dat" schrijft, meer bepaald telkens iemand de pijp uitgaat, en vermits het me daarnet bij het naar beneden komen van de Christus in de regen een goed idee leek om dit ook te gebruiken, en vermits de Wet van Oorzaak en Gevolg toch wel een kanjer van een wet is en dat dit wel eens expliciet vermeld mag worden, besloot ik elke alinea met Zo Gaat Dat af te sluiten.
Zo gaat dat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten