Omdat mijn beminde broer tijdens zijn puberteit soms dingen deed die mijn moeder wel degelijk soms een tikkeltje dik konden maken, en, als ze hem dan op kordate doch constructieve toon toesprak (zoals het een moeder ten aanzien van haar puberende zoon betaamt) en hij hierop, welja, doodgemoedereerd "rustig" zei, en zich zo in de ondoorgrondelijke nevelen van de metacomunicatie hulde, een antwoord als een bunker, een ivoren toren dat net daarom het bloed en de onrust vanonder mijn moeders nagels haalde, daarom dus, ben ik wat getekend door dit gebruik van "rustig"als antwoord en enigszins op mijn hoede.
Ik moest me aanvankelijk in Colombia dan ook wat inhouden om niet te steigeren als iemand me antwoordde met "tranquilo" en te reposteren dat ik "verdomme super rustig was en niemand, werkelijk nie-mand, mij moet liggen vertellen welke emotie, rust of onrust, ik moet hebben, hoe ik me moet voelen, hoe ik verdomme moet zijn". Maar dan besefte ik dat ik dan wel degelijk op mijn paard was gekregen, en het niet zo gek abnormaal was om mij, rood aangelopen, rust toe te wuiven. Of hoe je van niets iets kan maken.
Simon Bolivar, el Liberador, maakte in 1819 van het Spaanse Niets een Latijns-Amerikaans Iets, namelijk een onafhankelijk Colombiaans rijk. Je vindt hem in elke stad, op een plein. En altijd op zijn paard.
Enkele dagen geleden liep ik ' s ochtends de keuken van het hostel binnen. Een Amerikaanse meid keek me aan en zei: '"seems everybody had a rough party night 'cause everybody looks like shit". Dat kwam hard aan: ik was de avond voordien om 9 u gaan slapen, na enkel wat te hebben gelezen en bijna een sudoku te hebben opgelost.
Mijn gekopieerd meegenomen boek heb ik vroegtijdig beëindigd en beneden bij het papier gelegd, omdat drie vierde van de kortverhalen over het probleem van de Siciliaanse maffia gaat. Het spijt me uiteraard voor Sicilië, maar na drie gelijkaardige verhalen reikt je hals niet meer uit naar het vierde, als je begrijpt wat ik bedoel.
Een local vertelde dat hij er gif op durfde innemen dat er de komende 5 jaar geen krasje, geen spatje vandalisme aan de metro zou worden toegebracht. De inwoners zijn zo hiervoor te trots op hun metro, de enige metro in Colombia. En te dankbaar voor haar naadloos functioneren, waardoor iedereen Medellin kan doorglijden en doorzweven, licht, veilig en verbonden.
Achteraf vroeg ik me af waarom ik niet ook zo kon denken over lijnbussen vanuit Korbeek-Lo naar Bertem.
Gisteren leerde een groepje Colombianen me het Spaanse woord voor éénoog, tuerto, en ik leerde hen de uitdrukking met betrekking tot zijn positie als koning. Een pure win-win situatie, mocht je het mij vragen.
Deze ochtend ben ik wakkergeristeld. Dit omdat de Indisch ogende buurman, die al enkele dagen zuchtend en steunend bivakeert op het bed naast het mijne, begon te knijpen in een heleboel plastic zakken. Of deze althans heel vaak open en dicht deed. En ik besefte fuck man, ik word hier wakker geritseld!
Hij zal zo wel zijn redenen gehad hebben, maar er zijn uiteraard leukere manieren om wakker te worden dan via geritsel. Ik dacht even dat ik op mijn paard zat, tot ik tranquilo tegen mezelf zei, hem bijna goedemorgen wenste, de ochtend met een kop koffie binnenwandelde en wat ging schrijven op het balkon van een hostel in Medellin. Ochtenden zijn cool, madrugamos entonces.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten